Borg- en ontlastbrieven

Tussen 1650 en 1811 was in de meeste Nederlandse gewesten de armoede een groot probleem. Uiteraard werden van overheidswege pogingen in het werk gesteld om de eerste nood te lenigen, maar men wenste zich daarbij wel te beperken tot de eigen ingezetenen. Er konden dus problemen ontstaan wanneer van elders afkomstige personen armlastig werden.
Dat soort problemen werd opgelost door de invoering van de zo genoemde "akten van indemniteit", waarbij de burgerlijke overheid of het armbestuur van de plaats van herkomst beloofde, de nieuwe woonplaats van de persoon in kwestie te vrijwaren en ontlasten van de kosten van bedeling, mocht deze man of vrouw tot armlastigheid vervallen. Een dergelijke akte was onmisbaar voor een ieder die zich elders wilde vestigen.
In 1731 schreven de Staten-generaal, die het toen in het generaliteitsland Brabant voor het zeggen hadden, het gebruik van de akten van indemniteit voor in ons hele gewest. Deze stukken worden ook wel "borg- en ontlastbrieven" genoemd, immers een bestuur of instantie staat borg voor een bepaalde persoon, terwijl een andere instantie of bestuur wordt ontlast voor het betalen van de kosten van ondersteuning.